Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου 2011

Διάφανα Κρίνα - Κυριακή των Βαϊων

Αν η μουσική των καταραμένων ποιητών και η θλίψη  που κρύβεται βαθιά μέσα μας εν άγνοια μας, τις περισσότερες φορές  γινόταν μουσική, δεν θα μπορούσε να είναι  παρά μόνο κάποιο τραγούδι από τα Διάφανα Κρίνα.Η βαριά σαν ταφόπλακα  φωνή του Θάνου Ανεστόπουλου και η ικανότητα του, να  σου μεταδίδει αυτό το  παγερό αίσθημα  που σκαρφαλώνει στην ραχοκοκαλιά σου , οι στίχοι που σπαρακτικά τρυπώνουν σε μέρη που  δεν θέλεις κανείς να δει τι κρύβεις μέσα τους και οι μελωδίες και οι ρυθμοί που απλώνονται στο χώρο, σαν αίσθηση μοναξιάς η απώλειας, είναι ένας τρόπος να περιγράψεις τον ήχο τους...Άλλοι τους έλεγαν μνημόσυνο και άλλοι μπαντάρα.Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα  αδερφέ.
Το σίγουρο είναι πως για το ελληνικό  ελληνόφωνο rock αποτελούσαν και αποτελούν ένα μεγάλο κεφάλαιο..Ιδιαίτερο το ύφος  τους για την χώρα μας, αν και δεν ήταν και οι πρώτοι ,κατάφεραν και πέρασαν τον ήχο του underground  και περιθωριακού  μουσικού στερεώματος της rock  στην Ελλάδα , σε άλλα σαλόνια.
 Από το 1991 μέχρι το 2009  με συνολικά 10 κυκλοφορίες album και cd single, απέκτησαν κόσμο που αγάπησε αυτό το θλιμμένο ως σπαραξικάρδιο ήχο τους .Άνοιξαν  τους Sisters of Mercy και τους Tindersticks  σε συναυλίες και κατάφεραν και έστησαν την δικιά τους δισκογραφική εταιρεία. Είναι φορές που πιστεύω πως αν ήταν μπάντα,κάποιας άλλης χώρας, θα ήταν η άσημοι η ενα  συγκρότημα που θα μίλαγαμε ακόμα για αυτό.

Επέλεξα το Κυριακή των Βαΐων   από τον δεύτερο τους δίσκο, όχι για τον τίτλο η για την χρονική στιγμή που παραπέμπει, αλλά γιατί πάντα μου φέρνει στο μυαλό, μια παρέα γεμάτη ανομοιογένεια που έζησε έντονα ,σχεδόν επικίνδυνα μπορώ να πω και στην πορεία όπως συμβαίνει πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις ο καθένας πήρε το δρόμο του, χωρίς να είναι ποτέ πια ο ίδιος...




Listen and Feel...Feel and Listen...

2 σχόλια:

Nalia είπε...

θλιμμενα καταπληκτικα διαφανα κρινα...τους ακουγα θυμαμαι στο σχολει,
κ ανακαλυπτα εναν κοσμο στιχων μαυρο και βαθυ και ποιητικο,μακρια απο πυξ λαξ και πολυφορεμενα λοιπα ροκ ερωτικα.
"εγινε η απωλεια συνηθεια μας..."
καλημερα!

Κωσταντίνος είπε...

Άκουσε δε βιαζόμαστε να φύγουμε βαρκάρη.
Μα σαν είναι ώρα γνέψε μας, δε σου ζητούμε χάρη.
Μα όσο να φύγεις πρόσμενε κι αν θέλεις σε κερνούμε.

Βάλτε να πιούμε...

τις καλησπέρες, μου Nalia