Μάρω Μαρκέλλου.Κάποιοι μπορεί να την ξέρετε ήδη και κάποιοι άλλοι όχι. Φέτος έμφανιζόταν στο οξυγόνο μαζί με τον Πάνο Μουζουράκη, με επιτυχία.Δυστυχώς δεν κατάφερα να την δω αλλα είμαι σίγουρος πως θα την πετύχω σε κάποια άλλη μουσική σκηνή σύντομα.Άκουσα, αλλα και διάβασα καλά σχόλια.Ισως να την θυμάστε απο κάποια τηλεοπτική εμφάνιση που είχε κάνει σε κάποια σειρά της ελληνικής ιδιοτικής τηλεόρασης.Εγω για πρώτη φορά εκεί άκουσα την μουσική της και ομολογώ πως για αρκετές μέρες σιγανοτραγουδούσα ένα απο τα τραγούδια της.Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να αναφέρω πως μια γυναίκα που έχει κάτι να πεί , κρατώντας μια κιθάρα στα χέρια της ήταν πάντα κάτι που έβρισκα το λιγότερο ενδιαφέρον.Γλυκιά φάτσα αλλα και ιδιαίτερη καλλιτεχνική περσόνα.Η χαρακτηριστική στοιχομυθία των κομματιών της , γεμάτη ευαισθησίες μου έφερε στο μυαλό την Αρλέτα και την Λένα Πλάτωνος.Ακούγωντας τα τραγούδια της , ένιωσα μια οικειότητα ,σαν να άκουγα μια φίλη να μου μιλάει σε κάποιο καφέ η στο τηλέφωνο.
Δηλώνω πως δεν ασκώ κανένα είδος κριτικής στην μουσική της, απλά λέω την γνώμη μου σαν ακροατής σε όλους εσάς που θέλουν να ακούσουν κάτι καινούργιο, κάτι διαφορετικό που έχει να παρουσιάσει η ελληνική μουσική σκηνή και δεν ακολουθεί πιστά τις επιταγές της ελληνικής μουσικής βιομηχανίας.
Ταπεινή μου γνώμη ,είναι πως έχουμε ανάγκη σαν ακροατές να ακούμε καλλιτέχνες που ακούνε τα <<έσω>> τους και δεν παρουσιάζονται ώς άλλη μια ρέπλικα τραγουδιστή/ιας με αποτέλεσμα να αναλώνονται ,στην προσπάθεια τους να γίνουν αρεστοί.
Όσοι θέλουν να μάθουν περισσότερα για την μουσική της ας μπούν στην σελίδα της στο MySpace .
Το Αλλά εγώ θα πάω για δουλειά , είναι ο λόγος για αυτό το post.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου