Τρύπες - Ό,τι σκοτώνεις είναι δικό σου για πάντα

Τις καλησπέρες μου αγαπητέ αναγνώστη - ακροατή..Νέα εβδομάδα άρα θα σε πάω και πάλι σε άλλα μουσικά μονοπάτια αν και ομολογώ πως την προηγούμενη μουσική θεματική ενότητα την παρουσίασα καθαρά επιδερμικά(δεν μπόρεσα να ανεβάσω post και κάθε μέρα ) αλλά κάποια στιγμή θα επιστρέψω ξανά.
Για αυτή την εβδομάδα λοιπόν θα κάνω την χάρη στην φίλη μου την σοφία και θα πάμε σε ελληνικό rock.Ελληνόφωνο μάλιστα .Φθαρμένο είδος αρκετά ,αδερφέ αφού στις μέρες δεν υπάρχει μια αμιγώς rock  μπάντα με ελληνικό στοίχο..Από το τέλος των 90ς και μετά πήρε την κατιούσα.Αδιαμφισβήτητα όμως μας έχει χαρίσει πολλά μουσικά διαμάντια και ώρες ακρόασης πολύ ωραίων album.

Ξεκινάω με την μεγαλύτερη μπάντα rock  που έβγαλε ποτέ αυτή η χώρα κατά την γνώμη μου...Μια παρέα από την Θεσσαλονίκη , πήρε το ελληνικό rock από το χέρι  και το  πέρασε σε άλλο στάδιο.
Στα πρώτα του βήματα , υποστηρικτής ήταν και ο αείμνηστος Νίκος Παπάζογλου μιας και η ηχογράφηση του πρώτου τους δίσκου έγινε στο ιστορικό studio ''ΑΓΡΟΤΙΚΟΝ'' .

Επέλεξαν το όνομα Τρύπες και με ηγετική μορφή τον Γιάννη Αγγελάκα κοίταξαν με θράσος από τον 13 όροφο ,μας είπαν πως είναι ωραία στον παράδεισο  και πως εδώ δεν πιάνουν οι κατάρες, δεν πιάνουν οι ευχές.Έστησαν ένα χάρτινο τσίρκο και σαν ερωτευμένοι σχιζοφρενείς μας τραγούδησαν πως δεν χωράνε πουθενά.Έπαιξαν 9 πληρωμένα τραγούδια και με ένα κεφάλι γεμάτο χρυσάφι μας φώναξαν μέσα στην νύχτα των άλλων.
Οι στίχοι του ποιητή Αγγελάκα , το μπάσο του καρρά,οι κιθάρες του ζαμπέτα και του Παπαδόπουλου ,  και τα τύμπανα του Τόλιου έπλασαν ήχους που μας έκαναν να χύσουμε πολλά  λίτρα ιδρώτα στις συναυλίες τους.

Ότι σκοτώνεις είναι δικό σου για πάντα η επιλογή μου για σήμερα γιατί είναι αλήθεια μεγάλη.Σταθερά αδερφέ, σαν τους νόμους της φυσικής ένα πράγμα.

Listen and Feel...Feel and Listen...