Όταν πρωτάκουσα το 'αυτό το πλοίο που όλο φτάνει ' τον τελευταίο δίσκο του Παύλου Παυλίδη δεν ενθουσιάστηκα ιδιαίτερα για κάποιο λόγο. Μου άρεσε σίγουρα απλά δεν ξετρελάθηκα ...
Τώρα όσο το ακούω τόσο πιο πολύ μου αρέσει... Οι στίχοι του Παυλίδη και η δυναμική τους, λίγο πιο βουτηγμένοι στο συναίσθημα σε αυτό το δίσκο κατά την γνώμη μου , ήταν κάτι που ήξερα καλά από τα ξύλινα σπαθιά αλλά και από τους άλλους προσωπικούς του δίσκους και παρ' όλα αυτά δεν θα σταματήσουν να με αγγίζουν ακόμα και μάλιστα σε άσχημο βαθμό..
Οι μουσικές του , οι νότες και οι ρυθμοί του, είναι εισιτήρια για ταξιδάκια με άγνωστο προορισμό. Σε ταξιδεύουν στην κυριολεξία..
Θα μπορούσα να σας προτείνω πολλά κομμάτια - επιλέγω όμως αυτό ...
'Από τότε περάσανε χρόνια , κυλήσαν νερά
όμως κάπου βαθιά η φωτιά καίει ακόμη'
Ακούστε το μια μέρα με γριζόασπρα σύννεφα στον ουρανό ....
Listen and Feel...Feel and Listen...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου